Είναι η λιτότητα βιώσιμη χωρίς στόχο;

Ο κ. Frugalwoods και εγώ είχαμε μια συζήτηση χθες το βράδυ σχετικά με το πόσο πιο φειδωλοί έχουμε γίνει από τότε που επισημοποιήσαμε το σχέδιό μας να αποσυρθούμε το 2017 σε ένα σπίτι στο δάσος του Βερμόντ και μας έκανε να σκεφτούμε: θα μπορούσαμε –ή οποιοσδήποτε– να είμαστε τόσο φειδωλοί χωρίς προορισμό στο μυαλό;

Μου αρέσει να λέω ότι όταν εργάζεσαι προς έναν στόχο, η λιτότητα δεν έχει να κάνει με το τι εγκαταλείπεις, αλλά με το τι πρόκειται να κερδίσεις. Νομίζω ότι ένας στόχος που τροφοδοτείται από λιτότητα θα μπορούσε να περιλαμβάνει μια σειρά πραγμάτων, από την αποπληρωμή του χρέους μέχρι το να περάσουν τα παιδιά στο κολέγιο μέχρι να έχουν την ικανότητα να ταξιδεύουν στον κόσμο. Τι γίνεται όμως αν δεν έχετε βάλει καθόλου στόχο;

Ένα υπέροχο σπιτικό άλειμμα taco που είχαμε την άλλη εβδομάδα. Στόχος μου είναι να το ξαναφάω στο εγγύς μέλλον...

Ένα υπέροχο σπιτικό άλειμμα taco που είχαμε την άλλη εβδομάδα. Στόχος μου είναι να το φάω ξανά στο εγγύς μέλλον…

The Frugalwoods Frugality Journey

Θα είμαι ειλικρινής ότι το ταξίδι μας μέσα και προς τη λιτότητα δεν ήταν τρομερά δύσκολο. Δεν είχαμε ποτέ κανένα χρέος (εκτός από το στεγαστικό μας δάνειο), δεν έχουμε κρυμμένο κρυφό πάσο με τζετ σκι στο υπόγειό μας και ήμασταν πάντα ευθυγραμμισμένοι στην προσέγγισή μας στα οικονομικά μας. Νομίζω ότι ο κύριος FW και εγώ είμαστε και οι δύο από τη φύση μας φειδωλοί και τείνουμε προς την αποτελεσματικότητα, τη βελτιστοποίηση και την επίτευξη καλής συμφωνίας.

Εγώ στο ταξίδι μας στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας

Επιπλέον, κανένας από εμάς δεν αντλεί μεγάλη ευχαρίστηση από το να ξοδεύει χρήματα. Χρησιμοποιούμε χρήματα για να προμηθευτούμε πράγματα που χρειαζόμαστε (όπως είδη παντοπωλείου) ή πραγματικά, πραγματικά (όπως διακοπές σε όλη την Ευρώπη). Αλλά εδώ είναι το πράγμα: ακόμη και με αυτήν την ριζωμένη αίσθηση λιτότητας, υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μας που δεν ήμασταν τόσο φειδωλοί όσο τώρα.

Στο κολέγιο, ο κύριος FW και εγώ ήμασταν φειδωλοί από ανάγκη. Δεν βγάλαμε πολλά χρήματα στις δουλειές μας στην πανεπιστημιούπολη και, ως εκ τούτου, δεν είχαμε πολλά χρήματα να ξοδέψουμε. Είναι επίσης αρκετά εύκολο να είσαι φειδωλός στο κολέγιο – υπάρχει τόσο πολλή δωρεάν ψυχαγωγία και δωρεάν φαγητό (αν και δεν υπάρχει δωρεάν μπύρα…) στην πανεπιστημιούπολη που θα πρέπει να προσπαθήσεις σκληρά για να μην εκμεταλλευτείς αυτές τις ευκαιρίες. Και ο τρόπος μας στο κολέγιο δεν ήταν τόσο διαφορετικός από τους συνομηλίκους μας. Κανείς δεν είχε πολλά χρήματα, γι‘ αυτό ψωνίζαμε όλοι μαζί, ψωνίζαμε σε μαγαζιά και χρησιμοποιούσαμε κινεζικά κουπόνια σε πακέτο δύο προς ένα. Ο κ. FW και εγώ γίναμε επίσης μέλος κάθε φοιτητικής λέσχης που μπορούσαμε να βρούμε που πρόσφερε ένα δωρεάν γεύμα στις συναντήσεις τους. Ήταν μια στρατηγική προσέγγιση των εξωσχολικών προγραμμάτων, κατά την εκτίμησή μας. Το κολέγιο ήταν πραγματικά το προπονητήριό μας για το μελλοντικό φειδωλό περίεργο καθεστώς.

Μετά την αποφοίτησή μου, μετακόμισα στη Νέα Υόρκη και εργάστηκα για την AmeriCorps, μια ιστορία που θα έπρεπε να μοιραστώ σε βάθος κάποια στιγμή. Για να το συνοψίσω, έλαβα ένα επίδομα 10.000 $ μαζί με κουπόνια τροφίμων και κατάφερα να εξοικονομήσω 2.000 $ από αυτό μέχρι το τέλος του έτους. Όχι πολύ άθλια. Ο κ. FW ήταν εξίσου συνετός με τον απίστευτα χαμηλό μισθό του.

Κρίμα που δεν είχαμε Frugal Hound όταν παντρευτήκαμε… κάνει καλό κορίτσι λουλουδιών!

Όταν ενώσαμε τις δυνάμεις μας και αρραβωνιαστήκαμε το 2007 και παντρευτήκαμε το 2008, βρισκόμασταν ήδη σε μια σπάνια θέση για την ηλικιακή μας ομάδα: δεν είχαμε χρέη, δεν ζούσαμε αμοιβή με αμοιβή και θέλαμε ειλικρινά να αγοράσουμε ένα σπίτι. Και έτσι, αρχίσαμε να εξοικονομούμε ακόμη περισσότερα. Με τον στόχο της ιδιοκτησίας σπιτιού να μας καθοδηγεί, ήμασταν ικανοποιημένοι με το καθεστώς της λιτότητας. Στο ίδιο πνεύμα με το σημερινό μας στυλ, σπάνια τρώγαμε έξω, δεν πληρώναμε για διασκέδαση, δεν είχαμε αυτοκίνητο και πάντα ψωνίζαμε μεταχειρισμένα. Επιπλέον, ζούσαμε σε ένα εξαιρετικά φθηνό υπόγειο διαμέρισμα, το οποίο μας επέτρεψε να αυξήσουμε τις οικονομίες μας.

Αφού αγοράσαμε το σπίτι μας το 2012, θα έλεγα ότι βιώσαμε κάτι σαν να ξοδεύουμε Rumspringa. Ξαφνικά κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον και συνειδητοποιήσαμε ότι όχι μόνο καταφέραμε να αγοράσουμε ένα σπίτι, αλλά εξοικονομούσαμε αρκετά ώστε να είχαμε ένα βαρύ μικρό αυγό φωλιάς. Και τότε συνέβη κάτι επικίνδυνο: δεν είχαμε σχέδιο.

The Frugalwoods Adrift and Aimless (Sans Plans)

Είχαμε περάσει τις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του ’20 με ένα λέιζερ εστίαση στις φιλοδοξίες μας: πρώτα να αποφοιτήσω από το κολέγιο, μετά να βρω δουλειά, μετά να πάω στο απολυτήριο, μετά να αγοράσω ένα σπίτι και μετά να προχωρήσω τις καριέρες μας. Και τα είχαμε κάνει όλα αυτά. Χαψιά.

Ενώ ήμασταν ενθουσιασμένοι με τα επιτεύγματά μας, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι μπορεί να ακολουθήσει στη ζωή μας. Και τότε ήταν που αρχίσαμε να ξοδεύουμε περισσότερα… Κανείς από εμάς δεν ήταν πολύ ευχαριστημένος με τις δουλειές μας, ή με το άλεσμα 9 προς 5, αλλά δεν βλέπαμε ακόμα διέξοδο.

Ο κύριος FW σε ένα καφενείο χωρίς γένια… προσπαθήστε να συγκρατήσετε το σοκ

Αντίθετα, κάναμε αυτό που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι – διογκώσαμε τον τρόπο ζωής μας για να αναπληρώσουμε το ότι δεν απολαύσαμε τον τρόπο που περνούσαμε από Δευτέρα έως Παρασκευή. Σκεφτήκαμε ότι αυτό ακριβώς έκαναν οι άνθρωποι, σωστά;! Ευτυχώς, και οι δύο εξακολουθούσαμε να καθοδηγούμαστε από τα εσωτερικά λιτά ρολόγια μας και έτσι οι αυξημένες δαπάνες μας δεν ήταν αχαλίνωτες με κανένα τρόπο. Αλλά βγαίναμε για δείπνο μια φορά την εβδομάδα, αρπάζαμε καφέ σε επώνυμα μαγαζιά, αγοράζαμε περισσότερα ρούχα από όσα χρειαζόμασταν (κυρίως από μαγαζιά με οικονομίες) και ήμασταν γενικά πιο χαλαροί με το πορτοφόλι μας. Ήμασταν ο ίδιος ο ορισμός του να μην παρακολουθούμε τις δαπάνες μας! Ο τρόμος.

Είμαι βαθιά ευγνώμων που η εκδοχή μας για την αύξηση των δαπανών ήταν μάλλον ήμερη και μας έβαλε να κάνουμε τις δικές μας ανακαινίσεις σπιτιού, να μαγειρεύουμε τα περισσότερα γεύματά μας, να συνεισφέρουμε στα 401k μας, να εξοικονομούμε ένα μεγάλο ποσοστό και να αποφεύγουμε τα χρέη. Ωστόσο, δεν αποταμιεύαμε με ρυθμό που θα επέτρεπε την πρόωρη συνταξιοδότηση.

Σωθήκαμε: Ένα σχέδιο εκκολάπτεται!

Ευτυχώς, περάσαμε μαζί και δημιουργήσαμε την οικονομική μας ανεξαρτησία στις αρχές του 2014 – πολύ πριν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ανεπανόρθωτη ζημιά στις αποταμιεύσεις μας. Ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν επιτρέπαμε στο τρένο για τον πληθωρισμό του τρόπου ζωής να μας κυνηγήσει για άλλα λίγα χρόνια. Εκτός από τη χαρτογράφηση ενός χρονοδιαγράμματος, ενός σχεδίου κατοικίας και τη σκιαγράφηση των ιδεών μας για εναλλακτικές ροές εσόδων, συνειδητοποιήσαμε ότι θα πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά τις δαπάνες μας. Αποφασίσαμε να ζήσουμε τον επόμενο μήνα όσο το δυνατόν πιο λιτά – και αυτός ο μήνας έγινε η έμπνευση για την Πρόκληση Uber Frugal Month Challenge.

Αληθινή λιτότητα: Ο κύριος FW και εγώ κόβουμε τα μαλλιά μου στο σπίτι.

Ζήσαμε εκείνον τον μήνα σαν κάποιοι σκληροπυρηνικοί φειδωλοί περίεργοι και συνειδητοποιήσαμε: αυτό είναι απολύτως εφικτό! Όχι μόνο ήταν δυνατό, ήταν και ένας τόνος διασκέδασης! Η λιτότητα απαιτεί δημιουργικότητα, ομαδική εργασία, αίσθηση του χιούμορ και προθυμία να κάνουμε κάποια ασυνήθιστα πράγματα. Απαιτεί επίσης να διδάξετε στον εαυτό σας νέες δεξιότητες, να βασίζεστε στις δικές σας ικανότητες και να έχετε μια ξεκάθαρη ιδέα για το τι έχει σημασία για εσάς στη ζωή.

Με άλλα λόγια, η λιτότητα κάνει τη ζωή πιο αληθινή. Το να ξοδεύουμε χρήματα είναι ένας εύκολος τρόπος να μουδιάζουμε τα αληθινά μας συναισθήματα. Αυτό ακριβώς κάναμε ο κύριος FW και εγώ – βγαίναμε για δείπνο επειδή είχαμε μια δύσκολη εβδομάδα, ανταμείβαμε τους εαυτούς μας με ένα κέρασμα επειδή δεν μας άρεσαν οι δουλειές μας κ.λπ. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά ζωντανό – αυτό μουδιάζει τον πόνο. Ή τουλάχιστον ήταν για εμάς. Αντίθετα, με την ακραία λιτότητα, αναγκαστήκαμε να αντιμετωπίσουμε ποιες είναι οι φιλοδοξίες μας, πόσο δυνατός είναι ο γάμος μας και τι πραγματικά θέλουμε από τη ζωή. Δεν υπάρχουν εύκολες επί πληρωμή λύσεις για να κρυφτείς. Και αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι μας αρέσει να ζούμε έτσι – αληθινά, ειλικρινή και χωρίς δαπανηρούς περισπασμούς.

Μπορείς να είσαι λιτός χωρίς στόχο;

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν αυτό το επίπεδο λιτότητας είναι εφικτό χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος στόχος για να εργαστείτε; Για εμάς, κάθε οικονομική απόφαση που λαμβάνουμε βασίζεται στην απόλυτη επιθυμία μας να εγκαταλείψουμε τη δουλειά μας και να γίνουμε αυτοαπασχολούμενοι οικοδεσπότες. Και χάρη σε αυτόν τον στόχο, η λιτότητα δεν είναι αγώνας για εμάς. Θα ήμασταν όμως ευτυχισμένοι με τη λιτότητά μας ελλείψει ενός τόσο ξεκάθαρα διατυπωμένου σχεδίου; Ειλικρινά δεν ξέρω.